Alkohole polihydroksylowe, jak sama nazwa wskazuje, są związkami organicznymi zawierającymi więcej niż jedną grupę -OH w cząsteczce. Najpopularniejszymi przedstawicielami tej grupy są glikol etylowy (1,2-dihydroksyetanol) i glicerol (1,2,3-trihydroksypropanol).
Obecność wielu grup hydroksylowych, posiadających zdolność do tworzenia wiązań wodorowych zwiększa rozpuszczalność tych związków w wodzie w porównaniu do węglowodorów o analogicznej liczbie atomów węgla w łańcuchu.
Wykrywanie alkoholi hydroksylowych polega na dodaniu do próbki świeżostrąconego Cu(OH)2. Jeśli w próbce znajduje się alkohol polihydroksylowy to zawartość probówki zmieni zabarwienie na szafirowe lub granatowe. Osad Cu(OH)2 roztworzy się i w jego miejsce pojawi się klarowny roztwór. Jest to spowodowane pojawieniem się związku kompleksowego.
Wykrywanie alkoholi polihydroksylowych:
Odczynniki: świeżostrącony wodorotlenek miedzi (II) – widoczny po prawej. Powinien być świeżostrącony, ponieważ Cu(OH)2 jest związkiem nietrwałym, który rozkłada się na CuO i H2O, co może prowadzić do nieprawidłowych obserwacji.
Obserwacje:
wynik pozytywny – pojawienie się szafirowego roztworu (mogą też pojawić się inne odcienie niebieskiego)
wynik negatywny – brak objawów reakcji
Po lewej kompleks powstały w reakcji z glicerolem. Związki kompleksowe alkoholi polihydroksylowych mogą przyjmować różne odcienie koloru niebieskiego.